Salomon Munk

Wchodził w skład rodziny niemieckich Żydów, a jego ojciec, Lipmann Samuel Munk, pełnił funkcję wysokiego urzędnika w lokalnej gminie żydowskiej. W młodości, do ukończenia siedemnastego roku życia, Salomon uczęszczał do głogowskiej jesziwy, co miało istotny wpływ na jego dalsze życie intelektualne.

W 1820 roku rodzina Munków postanowiła przeprowadzić się do Berlina. To tam Salomon, po zakończeniu edukacji w gimnazjum humanistycznym, skierował swoje zainteresowania na studia z zakresu językoznawstwa oraz historii starożytnej. Niestety, z powodu przepisów, które zabraniały Żydom zdawania egzaminów końcowych, Munk postanowił przenieść się na studia orientalistyczne w Bonn, a następnie kontynuował naukę w Paryżu.

W 1840 roku otrzymał francuskie obywatelstwo, co otworzyło przed nim nowe możliwości zawodowe. Został zatrudniony jako kustosz rękopisów wschodnich w renomowanej bibliotece królewskiej, gdzie prowadził badania i dokonywał cennych odkryć naukowych. Mimo tych sukcesów, w 1850 roku Munk niestety stracił wzrok, co znacząco wpłynęło na jego działalność.

W 1858 roku Munk został członkiem Akademii Inskrypcji i Literatury Pięknej. Po upływie sześciu lat, obejmuje ważną katedrę języka oraz literatury francuskiej w Collège de France, w miejsce Ernesta Renana. Jego życie zakończyło się 6 lutego 1867 roku w Paryżu, gdzie zmarł na skutek zawału serca, mając 64 lata. W ten sposób świat stracił wybitnego badacza, którego dorobek pozostaje istotną częścią historii językoznawstwa i orientalistyki.