Eduard Munk

---

Życiorys

Eduard Munk przyszedł na świat jako syn żydowskiego kupca w Głogowie. Jego dzieciństwo miało miejsce w Głogowie, który w tym okresie znajdował się pod francuską okupacją, trwającą od 1806 do 1814 roku. Po zakończeniu okupacji, w roku 1815, rozpoczął naukę w lokalnym ewangelickim gimnazjum. W tym czasie dyrektorem szkoły był Chr. D. Klopsch, który dostrzegł potencjał młodego Munka i stał się jego ważnym mentorem.

W 1822 roku zdecydował się na studia na Uniwersytecie Wrocławskim, gdzie rozpoczął naukę filologii klasycznej. Po dwóch latach przeniósł się do Berlina, gdzie również uczęszczał na różnorodne wykłady. W 1826 roku uzyskał doktorat z filozofii w Halle, co stanowiło kluczowy moment w jego karierze naukowej.

Przez długie lata, od 1827 do 1848 roku, Munk pełnił funkcję nauczyciela w Königliche Wilhelmsschule, żydowskiej placówce edukacyjnej założonej przez Friedricha Wilhelma II, mieszczącej się we Wrocławiu. Niestety, w 1848 roku, w wyniku konfliktów wewnętrznych w gminie żydowskiej, szkoła została zamknięta na mocy królewskiego dekretu, a on otrzymał tymczasowe świadczenia emerytalne.

W latach 1850-1857 Munk był zaangażowany w bezpłatną pracę u swojego protektora Klopscha w ewangelickim gimnazjum w Głogowie. W tamtejszej szkole uczył greki w starszych klasach. Po śmierci Klopscha, jego działalność dydaktyczna rozszerzyła się również na nauczanie filozofii w klasach zwanych Prima (klasy 8-9). W 1857 roku zakończył swoją pracę w gimnazjum.

W uznaniu jego zasług edukacyjnych, Munk otrzymał honorowy tytuł profesora w latach 1861 lub 1862, co stanowiło wyraz szacunku dla jego wkładu w rozwój nauczania.

Twórczość

Eduard Munk jest autorem wielu istotnych dzieł, które wniosły znaczący wkład w literaturę grecką i rzymską oraz ich analizę. Poniżej przedstawiamy niektóre z jego najbardziej znaczących tekstów:

• „Die Metrik der Griechen und Römer” (Glogau, 1834),
• „De Fabulis Atellanis” (Leipzig, 1840),
• „Geschichte der griechischen Literatur” (Berlin, 1849–50; 3. edycja przez Volkmanna, 1879–80),
• „Die natürliche Ordnung der Platonischen Schriften” (Berlin, 1857),
• „Geschichte der römischen Literatur” (tamże, 1858-61; 2. edycja przez Seyfferta, 2 tomy, 1875–77),
• „Horaz’ Satiren und Episteln, deutsch mit Einleitungen und Anmerkungen“ (1867).

Każde z tych dzieł odzwierciedla głębokie zrozumienie literatury oraz umiejętność analizy tekstów klasycznych, co czyni Munk’a istotną postacią w badaniach nad historią literatury.

---

Oceń: Eduard Munk

---