Dawid Chrystian Beicht

Beicht rozpoczął swoją edukację, najprawdopodobniej studiując w Berlinie lub na Uniwersytecie we Frankfurcie nad Odrą. W 1804 roku, po inauguracji działalności Liceum Warszawskiego, otrzymał stanowisko profesora historii powszechnej i geografii. Z czasem rozszerzył swoje zajęcia o nauczanie języka niemieckiego w wyższych klasach oraz pełnił obowiązki związane z zarządzaniem biblioteką liceum, którą po jego śmierci przejął Feliks Bentkowski.

Po wygnaniu Prusaków z Warszawy, Beicht nie wrócił do Niemiec, zauważając znaczenie swej pracy pedagogicznej i kontynuując ją w stolicy Polski. W kwietniu 1810 roku został powołany do Towarzystwa Ksiąg Elementarnych Księstwa Warszawskiego. Aby móc zachować swoje stanowiska, musiał przystąpić do egzaminu z języka polskiego. Jak opisał to Kazimierz Władysław Wóycicki, mimo swojego zaawansowanego wieku Beicht podjął się nauki języka polskiego. Wspólnie z prof. Stefazyjuszem, który wykładał literaturę grecką i łacińską, oraz uczniami pierwszych klas, przystąpił do publicznego egzaminu przed ówczesną Izbą Edukacyjną w latach 1810-1811.

Beicht był również mężem Marii Katarzyny, której tożsamość pozostaje nieznana, a która także pochodziła z Głogowa. Po jego śmierci, spoczął na cmentarzu ewangelickim w Warszawie, w alei 12, pod numerem 4. Jego życie i działalność stanowią ważny element edukacyjnej historii Polski oraz wpływ niemieckiej pedagogiki na jej rozwój.