Szpital im. Jana Pawła II w Głogowie

---

Historia

Szpital im. Jana Pawła II w Głogowie ma bogatą i złożoną historię, która rozpoczęła się od jego funkcjonowania z 4 oddziałami: chirurgicznym, wewnętrznym, laryngologicznym oraz dermatologicznym. W początkowym okresie, z uwagi na sukcesy niemieckich wojsk na różnych frontach, liczba pacjentów była ograniczona, co sprawiło, że placówka nie była nadmiernie obciążona. Dodatkowo, zlokalizowana na obrzeżach miasta, instytucja ta została wyłączona z planu obrony twierdzy.

W roku 1945 zapadła decyzja o ewakuacji pacjentów i personelu na teren Rzeszy. Krótkotrwałe starcia w lutym 1945 roku spowodowały niewielkie uszkodzenia szpitala. W kwietniu tegoż roku budynek został zajęty przez wojska radzieckie, które w 1946 roku przekazały go polskim władzom, wcześniej jednak wynosząc prawie wszystko, co mogłoby być przydatne.

Po wojnie, w 1947 roku, szpital przekształcono w Szpital Powiatowy, który obejmował również ambulatorium i był własnością Wojska Polskiego. Kluczowym momentem było 22 sierpnia 1949 roku, kiedy to resort sprawiedliwości przeprowadził remont jednego z skrzydeł szpitalnych. Mimo tego, placówka zmagała się z licznymi trudnościami, takimi jak chroniczny brak odpowiedniego sprzętu medycznego, wykwalifikowanej kadry lekarzy oraz pojazdów dla pogotowia ratunkowego.

Stan obecny

Aktualnie, w centralnym punkcie Głogowa, znajduje się budynek, który pełni funkcję Szpitala Powiatowego im. Jana Pawła II. Cały kompleks architektoniczny składa się z budynku głównego, przyległych skrzydeł oraz łącznika, który ma łączną długość 228 metrów, co czyni go przestronnym obiektem. Szpital rozciąga się na trzech kondygnacjach, a także pełnym podpiwniczeniem, a jego zewnętrzna elewacja pomalowana jest w przyjemny jasnożółty kolor.

Budowla jest przeważnie murowana i otynkowana, z czterospadowym dachem pokrytym dachówką ceramiczną, co przyczynia się do jej estetyki, jak i trwałości. W centralnej części elewacji zlokalizowany jest efektowny ryzalit, nakryty dachem trzyspadowym. W dolnej części ryzalitu znajduje się duże, frontowe wejście, które jest dostosowane do potrzeb ambulansów, co wzmocnia funkcjonalność szpitala.

Na stronie wschodniej i zachodniej ścian obiektu umieszczono identyczne pojedyncze okna, każdy z nich opatrzony jest eleganckim podcień z obramieniem oraz prostymi gzymsami. Pomieszczenia bloku operacyjnego charakteryzują się zdecydowanie większymi oknami niż te w pozostałych częściach. W dachu umiejscowione są symetrycznie rozmieszczone lukarny, które również mają okna, osłonięte jednospadowymi dachami.

Na szczytach budynku dobudowane zostały schody, które oferują otwarty dostęp z każdej kondygnacji do wnętrza, a z zachodniego szczytu prowadzi przejście do poczekalni izby przyjęć. Budynek główny łączony jest funkcjonalnym łącznikiem z częścią tylną, a jego symetryczne skrzydła wschodnie i zachodnie otaczają środkowy element konstrukcji.

W układzie bryły budynku dominują prostokątne okna. Środkowe skrzydło, mające trzy kondygnacje i długość 95 metrów, jest murowane i charakteryzuje się dachem dwuspadowym z dachówki ceramicznej. Okna na elewacji północnej i południowej są dwuskrzydłowe i prostokątne, co nadaje elewacji harmonijny wygląd. Na południowej części znajdują się również klasyczne balkony z metalowymi balustradami, co dodatkowo estetyzuje całość.

Wejście do parku szpitalnego umożliwiają schody prowadzące z balkonu parteru. Po stronie północnej zakończenia skrzydeł mają drzwi i okna, co zwiększa dostępność i funkcjonalność. Tylna część szpitala przedstawia nieco bardziej złożoną architekturę, w której uskokami i ryzalitami podzielono długi korytarz, tworząc przyjemne wrażenie rytmicznej kompozycji.

Warto podkreślić, że zasadnicza bryła zespołu budynków nie zmieniła się na przestrzeni lat. Modyfikacje, takie jak budowa stropu dla kaplicy szpitalnej, doprowadziły do powstania nowych okien w ryzalicie elewacji. Ponadto, zabudowa oknami balkonów w skrzydłach wschodnich i zachodnich jest zauważalna w porównaniu do przedwojennej wersji szpitala. Warto docenić te zmiany, które świadczą o ciągłym dostosowywaniu obiektu do potrzeb współczesnych czasów.

Literatura

W kontekście badań nad historią oraz funkcjonowaniem szpitala im. Jana Pawła II w Głogowie, zainteresowane osoby mogą zapoznać się z następującymi publikacjami:

• Bogdan Samorek – „karta ewidencyjna obiektu nr 90”,
• Przemysław Lewicki – „Tajemnice Głogowskiego szpitala” – Odkrywca 5/2004,
• Rafael Rokaszewicz – „Głogowski szpital” – 2005.

---

Oceń: Szpital im. Jana Pawła II w Głogowie

---