Helmut Körnig

Körnig odniósł wiele znaczących sukcesów szczególnie w drugiej połowie lat dwudziestych i na początku lat trzydziestych XX wieku. Jego talent objawił się 29 sierpnia 1926 roku w Halle, gdzie ustanowił rekord Europy w biegu na 100 metrów, uzyskując czas 10,4 sekundy. To był istotny moment w jego karierze, który zaowocował kolejnymi osiągnięciami.

Na igrzyskach olimpijskich w 1928 roku, które odbyły się w Amsterdamie, Körnig zdobył aż dwa medale: brązowy w biegu na 200 metrów oraz srebrny w sztafecie 4 × 100 metrów, w której biegli razem z nim Georg Lammers, Richard Corts oraz Hubert Houben. Warto podkreślić, że przed tym znaczącym wydarzeniem, 20 maja w Düsseldorfie, Körnig dwukrotnie wyrównał rekord Europy w sztafecie 4 × 100 metrów, osiągając czas 41,0 sekundy. Wkrótce po tym, 3 czerwca w Berlinie, udało mu się poprawić ten wynik na 40,8 sekundy, startując w składzie z Cortsem, Houbenem oraz Wichmannem.

Licząc osiągnięcia z 1932 roku, 14 czerwca w Kassel, Körnig wziął udział w sztafecie 4 × 100 metrów, która ustanowiła nowy rekord świata z czasem 40,6 sekundy. Skład sztafety był imponujący: biegli w niej Körnig, Lammers, Erich Borchmeyer oraz Arthur Jonath. Na igrzyskach olimpijskich w 1932 roku, które miały miejsce w Los Angeles, Körnig ponownie zdobył srebrny medal w tej samej konkurencji, z zespołem składającym się z Friedrich Hendrixa, Borchmeyera i Jonatha, chociaż w biegu na 100 metrów odpadł w półfinale.

W swojej karierze był dziesięciokrotnym mistrzem Niemiec, zdobywając tytuły na różnych dystansach, w tym na 100 metrów w latach 1926, 1927 i 1930, a także na 200 metrów w latach 1926, 1927, 1928 oraz 1930. W sztafecie 4 × 100 metrów również odnosił sukcesy, wygrywając w latach 1927, 1929 i 1930. Na Akademickich Mistrzostwach Świata w 1930 roku w Darmstadt zdobył złote medale w biegu na 100 metrów, 200 metrów oraz w sztafecie 4 × 100 metrów.

W 1927 roku zdobył mistrzostwo Wielkiej Brytanii (AAA) w biegu na 100 jardów. Niestety, jego kariera sportowa zakończyła się w 1934 roku z powodu choroby – duru brzusznego. Pomimo iż był prawnikiem z wykształcenia, jego zawodowe życie po zakończeniu kariery sportowej było różnorodne. Pracował jako dziennikarz w Berliner Tageblatt, a później jako asystent reżysera w wytwórni filmowej UFA. Po II wojnie światowej, pełnił funkcję referenta w rządzie krajowym Westfalii, a od 1950 roku był związany z DGB. W 1953 roku objął stanowisko dyrektora Westfalenhallen w Dortmundzie. Helmut Körnig zmarł krótko po przejściu na emeryturę, pozostawiając po sobie dziedzictwo sportowego mistrza.